idakat

God Morgen.

Eg er eigentleg veldig stolt av mellom- og etternamnet mitt, så å byte er eigentleg ei byrde for meg, men eg likar tanken på at me deler namn. Sjølv om mine foreldre har forskjellege etternamn så har eg beggjes namn, så dét er ikkje problemet. Han har berre veldig lyst til å dele namn med meg. Så når eg spurde (litt fornærma) o meg då skulle ta HANS namn, kvifor ikkje han kunne ta MITT namn, så sa han at han GJERNE ville ta mitt namn, men til mellomnamn. Eg tykkjer framleis mitt etternamn funkar betre som etternamn enn mellomnamn, men han verka veldig bestemt og eg orkar ikkje lage ballade utav det. Eg skal nok klare meg. Men endringa vert størst for meg. Mellomnamnet hans startar uansett på same bokstav, eg må byte bokstavar og rekkefølgje. Huff… dette har irritert meg, faktisk, men kva gjer ein vel ikkje for sjelefrenden sin! ; )

«EyjaogEirik» wrote: Men ho var ikkje fra Island ho då??

Eg vurderer jo å behalde mitt dottir etternavn som mellomnavn og ha mannen sitt etternavn etterpå. Men det syns mamma ikke noe om, siden jeg er islandsk mener hun jg burde følge islandske tradisjoner ift. dette.

Er jo litt enig, og syns det blir rart å bytte…

Nei, ho var ikkje islandsk, men valgte sjølv å ta namnet. Det har jo, som sagt, også vore tradisjon i Noreg for mange, mange år sidan så vidt eg veit. Og ho er veldig ur-norsk, kan ein seie.

Eg tykkjer at du skal gjere AKKURAT som du vil. Eg har fått for meg at du kanskje har nokre meiningar om dette som du ikkje legg heilt vekt på fordi du er så usikker, men du gjer det veldig tydeleg at mor di har sterke meiningar om saka, og det er bl.a. det som kan gjere ein usikker. MEN eg tykkjer at sjølv om mor di seier noko, så skal du gjere som du sjølv føler for om det verkeleg er det du vil. Det er DU som skal leve med namnet. Så om du vil dele namn med mannen din så ville eg gjort det om eg var deg. Men eg er veldig nær mor mi og veldig glad i henne, så eg veit at det kan vere vanskeleg å ikkje ta i betraktning hennar meiningar, spesielt ettersom eg rett og slett respekterer mor mi så mykje. Eg vert ofte usikker når ho seier imot meg, fordi eg veit ho har opplevd mykje meir enn meg og kan mykje meir om – ALT – enn det eg kan. Men ho kan ikkje ta alle mine avgjerder, og det kan heller ikkje mor di. Ingen vonde tanker mot mor di, eg er sikker på at ho berre ynskjer det beste for deg. Men valet er uansett ditt. Er ikkje sikkert eg hjalp deg noko særleg no, men i mine auge er det viktigaste at du faktisk er fornøgd. For det er faktisk du som skal «leve med» det valet. Så eg håpar du finn ut korleis du vil løyse problemstillinga. Eg heier på deg!

Eg var servitør i eit bryllaup. Ei veldig norsk jente som hadde det meist tradisjonsrike bryllaupet eg har sett; bunad, krone(krune, som me kallar det) og brureferd over fjorden med felemusikk til. Veldig, veldig fint bryllaup! Etter ho gifta seg tok ho ikkje berre namnet til mannen, men ho tok *****dottir til mellomnamn. Det er utruleg kult, tykkjer eg! Det var jo ein stund litt tradisjon i Noreg også med slike namn, om ikkje eg hugsar feil. Så det er ikkje «feil» av deg om du ynskjer ditt islandske etternamn. Og om du i tillegg vil ha namnet til mannen din så kan du jo kombinere? : ) Eg har alltid tykt det står respekt av dei som beheld sine eigne namn eller som tek eit så tradisjonsrikt namn til seg. Det ligg jo faktisk mykje tradisjon bak eit -son og -dottir-namn, tykkjer eg! : D

I dag skal eg til min aller fyrste skuletime som lærarstudent. Pedagogikk og elevkunnskap, trur eg faget heitte, om ikkje eg hugsar feil. EG SKAL LÆRE OM ELEVER OG SÅNT FOLKENS! 8D Det vert spanandes, men har ikkje lese dei to kapitla eg skulle fordi eg fekk stipend i går, medan eg var på jobb. Så eg har ikkje kjøpt bøkene. Haha (a) får kjøpe dei viktigaste i dag 8D

Eg også har ganske stor familie(ikkje SÅ stor, men ganske.) medan han har berre kjerna+ litt meir. Me ville ha eit lite bryllaup, så difor har me bestemt oss for at han får invitere sine. Eg gidd ikkje invitere tantene og onklane mine ein gong. Søskenborn? NEI! Er berre ein av mine som får kome, og det er mesit fordi han er like mykje ein ven som eit søskenborn for meg. Elles har me vald næraste familie og vener. Me vil heller ikkje ha nokon under 15, dei yngste vert vel 16 eller 17.

No har me ikkje så mange unge å invitere, så valet var enkelt, men eg kjenner meg også hjartelaus for å ikkje invitere onklane og tantane mine. Men saken er såpass enkel at det er faktisk de som skal betale. Du har LOV å vere litt bestemt og seie at det ikkje er i ditt ynskje å ha eit så stort bryllaup. At de faktisk ikkje har råd til å ta dykk råd til det. Eller ynskje. Det er ikkje for å vere slem, men for å vere praktisk. Det skal i alle fall eg sei til mine. Om dei vil feire med meg er det greitt, men det må verte etter sjølve dagen. Det er ikkje fordi me ikkje bryr oss om dei, men fordi det faktisk er våre dagar. : ) Så eg tykkjer ikkje du skal ha dårleg samvit (sjølv om eg har det kvar gong eg tenkjer på det) ettersom det er DE som skal gifte dykk. Det er DYKKAR fest, og eg trur det er enklare for dykk å ordne ein fin dag for gjestane om de føler dykk som best mogeleg. Å bruke meir enn ynskjeleg av penger gjer ikkje noko for den kjensla. : )